Sa sorre l’aiat cherfida a bustare a domo sua: “Assunessi sa die de Nadale, non ti cherzo idere sola in sos battoro muros.”l’aiat nadu detzisa su ser’innanti.
In banca, nisciunu aiat fentomadu cussu fizu chi li
fut istratzende su coro: e allu chi fun aggiummai duos annos chi non ischiat
pius nudda de issu che inguglidu dai su
nieddu orrorosu.
A s’interighinada, comente fut torrada a domo, aiat
accroccadu e tando, sas lagrimas,
trattesas totta die, aian infustu sos cavanos e non chircat nemmancu de si los asciuttare.
Fut leada de frittu, s’aiat preparadu sa buscia de
s’abba calda e si che fut corcada.
Tottu a s’iscuru, luntanu dai su burdellu de sas dies
de festa, dai sutta su cabidale aiat leadu su rosariu ma, pius chi pro pregare,
pro non pensare. Già aiat sempre pregadu meda, ma Deus pariat chi non la
cheriat accustare e, tra un’avemaria e unu succuttu, aiat leadu sonnu.
Si nde fut pesada istracca, fut andada a sa primma Missa
e, a sa torrada, aiat comintzadu a faghere sas fainas, comente ogni die, che
una die che i sas ateras.
Che fun barigadas dai pagu sas deghes, cando tzoccan sa
gianna e, comente s’aiat acciappadu addainanti su rettore ai cuss’ora, meraculu
non si fut demajada, ca unu colpu a su coro l’aiat unu pagu alluinada: primma
chi cussu bonomine aeret comintzadu a faeddare, issa aiat cumpresu tottu.
Sa sorre e i su connadu fun curridos luego affannados
cun duas feminas de affacca.
Sa oghe si fut isparta in d’unu olu: in s’istatzione
de una idda in sos intorinos de Roma, addaisegus de unu vagone abbandonadu, in
mesu a s’erva alta e i sa pittiga, aian agattadu unu piseddu mortu; furriadu
che un’istratzu, forsi bei fut dai duas o tres dies. Nisciunu lu connoschiat e
nisciunu l’aiat chircadu. S’ischiat ebbia chi in su bratzu giughiat ancora sa siringa piena
de sambene.
L’aiat creschidu che fizu.
Frantzisca, oramai affidada dai chimb’annos, fizos non
nd’aiat ancora fattu, tando, de accordu cun su maridu, si nd’aian leadu un
‘orfaneddu. Non aian mai ismentigadu su mamentu chi bi lis aian intregadu e si
che l’aian giuttu a domo cuntentos che paba.
Cando si l’abbaidain in su giogulu lis pariat un’angheleddu, sa carighedda tunda, cun
sos pilos chi parian de seda in colore de oro e i sos ojos abertos chi cherian
faeddare.
Fut creschidu malaidonzu, a dogni filu de aera, fut a
dolore ‘e ula cun sa frebba alta.
L’aian creschidu cun amore, non l’aian fattu mai
mancare nudda, anzis, s’appusenteddu sou fut pienu de appentos.
Pedru fut unu pitzinnu ‘onu, sentimentosu, affettuosu,
prontu a su risu e a su piantu, cun sas manos sempre fattende.
Non l’aian mandadu a s’asilo ca fut diligu meda. In
s’iscola elementare fut su pius generosu de sos cumpagnos, prestaiat tottu, aggiuaiat
a tottu e tottu l’inghiriaian ca aiat fantasia e istaiat sempr’inventende.
A sa Prima Comunione aian fattu una bella festa cun
tottu sos parentes.
In s’iscola media però Pedru aiat comintzadu a
cambiare, trascuraiat sos compitos,
istudiaiat pagu, fut diventadu amigu de sos pius disculos e perdularios: pro giogu
faghiant calchi birbanteria, ma sos ateros, chi fun pius malintrignados, ponian
sempr’a issu a cara ‘e nanti.
Naraiat puru calchi faula, mancari non b’esserat
istadu bonu ca fut immalisciadu, e li benian sempre iscobiadas.
Fantzisca e i su maridu fun pesamentosos e aian
chircadu sa mastra pro si consizare cun issa chi fut una femina sabia. “Non bos
devides preoccupare pius de tantu: est creschende, est intradu in d’un’edade
diffitzile e bi cheret pascienscia meda. Pius a prestu atzertadebos de ite faghet
e cun chie andat cando ch’est fora, ma li devides lassare puru unu pagu de
libertade”. Tottu cosas giustas ma su cumportamentu de Pedru lis daiat sempre
pius de ite pensare.
Fut in terza media, cando una die non fut intradu a
iscola, ma aiat passadu tottu su manzanu cun d’un’ateru perdulariu che issu.
Aiat istentadu a torrare a bustare: sa mama l’aiat
leadu fiagu de fumu, che li fut pigadu su sambene a conca e fintzas
un’istutturrada l’aiat iscuttu.
Su babbu si l’aiat leadu a un’ala e l’aiat fattu una
bella preiga. Pedru pianghende, in fund’in fundu fut sempre de bonos sentidos e
los cheriat bene, aiat prommissu de cambiare.
L’aian bocciadu e i su babbu e i sa mama aian isperadu
chi cambiende cumpagnos de iscola, aeret cambiadu issu puru.
S’idet però chi fut naschidu in astru malu ca, in su
mamentu chi aiat pius bisonzu de su cuviu de su babbu, custu, unu manzanu non
si nde fut pesadu.”Infarto” aiat nadu su duttore.
Sa morte de su babbu fut istadu che unu raju traitore.
Sa mama, chi si fut acciappada a sa sola a affrontare
unu probrema troppu mannu pro sas fortzas suas, nudda aiat potidu faghere pro
nde l’illargare dai su caminu malu ch’aiat imbroccadu.
Intantu Pedru si fut ritiradu da iscola, de
tribagliare non nde cheriat mancu s’intesa, solu inari cheriat dogni die. Unu
tiu chi aiat una buttega, pro lu ritirare dai peri su logu aiat proadu a lu
ponnere a tribagliare cun issu, ma daghi si fut abizadu chi non si podiat
fidare e non b’aiat de li ponnere afficcu, che l’aiat dispacciadu.
Sa mama non ischiat pius cale remediu chircare. Lu
leaiat a sas bonas e no, si lu leaiat a sas malas, faghiat peus; aiat tzoccadu
a dogni gianna pedende ajudu pro cussu fizu duas boltas malauradu, ma sa
malasorte non aiat tzessadu mai de lu pessighire.
Cantas oras aiat passadu ischidada ispettende ch’esserat recuidu, issu però aiat
comintzadu a che loddurare in s ‘abissu e nisciunu l’at potidu frimmare.
Istaiat cun cumpagnias malas: una die si fut
acciappadu in piatza e, unu de sos amigos comente aiat bidu accurtziendesi sos
carabineris, lestru che balla, che l’aiat postu una bustina cun sa droga in sa
busciacca de sa gianchetta ed est gai
chi Pedru at comintzadu a aere
it’intendere cun sa giustiscia. E i sa mama chentza consolu si birgonzaiat fintzas a bessire, non podiat padire
cuss’affrontu.
Su tempus sempre pius accanidu, che fut barighende e Pedru
a degheott’annos, si fut postu a
innamorare cun d’una pisedda mala che fogu chi aiat sighidu a che l’abbattigare
in sa fogna de sa droga e unu bellu manzanu aiat nadu a sa mama chi si
ch’andaiat cun issa a continente. Non b’at appidu né Deus e né Santos a li
fagher cambiare idea.
Pianghende, disiperada Fantzisca l’aiat prommissu de
tottu, ma Pedru s’aiat pienadu unu buscione e si che fut andadu, né adiu, né
adiosu.
Mai una littera, né una telefonada a sa mama chi, cun
s’isperantzia de ischire calchi nova, preguntaiat a sos amigos imboligosos e
faularzos chi unu mamentu li naraian una cosa e luego la negaian.
Si che fut tuccada cun d’un’amiga a Roma, ma sos
indicos chi l’aian dadu, non fun servidos a nudda e si nde fut torrrada che
iscutta a fuste, imbetzada de degh’annos, ma chenza si ressignare.
Il dolore più grande di un genitore è non riuscire a mettere il proprio figlio nella retta via.
RispondiEliminaUn racconto triste ma purtroppo sempre attuale in numerose famiglie.
Fare i genitori non è mai facile.
Ciao, un saluto.
Grazie del commento, Lupo Cattivo, e auguri di una giornata bella e positiva.
Elimina