venerdì 29 novembre 2013

Una die che un’atera



Sa sorre l’aiat cherfida a bustare a domo sua: “Assunessi sa die de Nadale, non ti cherzo idere sola in sos battoro muros.”l’aiat nadu detzisa su ser’innanti.
In banca, nisciunu aiat fentomadu cussu fizu chi li fut istratzende su coro: e allu chi fun aggiummai duos annos chi non ischiat pius nudda de issu  che inguglidu dai su nieddu orrorosu.
A s’interighinada, comente fut torrada a domo, aiat accroccadu e tando,  sas lagrimas, trattesas totta die, aian infustu sos cavanos e non chircat nemmancu de si los asciuttare.
Fut leada de frittu, s’aiat preparadu sa buscia de s’abba calda e si che fut corcada.
Tottu a s’iscuru, luntanu dai su burdellu de sas dies de festa, dai sutta su cabidale aiat leadu su rosariu ma, pius chi pro pregare, pro non pensare. Già aiat sempre pregadu meda, ma Deus pariat chi non la cheriat accustare e, tra un’avemaria e unu succuttu, aiat leadu sonnu.
Si nde fut pesada istracca, fut andada a sa primma Missa e, a sa torrada, aiat comintzadu a faghere sas fainas, comente ogni die, che una die che i sas ateras.
Che fun barigadas dai pagu sas deghes, cando tzoccan sa gianna e, comente s’aiat acciappadu addainanti su rettore ai cuss’ora, meraculu non si fut demajada, ca unu colpu a su coro l’aiat unu pagu alluinada: primma chi cussu bonomine aeret comintzadu a faeddare, issa aiat cumpresu tottu.
Sa sorre e i su connadu fun curridos luego affannados cun duas feminas de affacca.
Sa oghe si fut isparta in d’unu olu: in s’istatzione de una idda in sos intorinos de Roma, addaisegus de unu vagone abbandonadu, in mesu a s’erva alta e i sa pittiga, aian agattadu unu piseddu mortu; furriadu che un’istratzu, forsi bei fut dai duas o tres dies. Nisciunu lu connoschiat e nisciunu l’aiat chircadu. S’ischiat ebbia chi  in su bratzu giughiat ancora sa siringa piena de sambene.
L’aiat creschidu che fizu.
Frantzisca, oramai affidada dai chimb’annos, fizos non nd’aiat ancora fattu, tando, de accordu cun su maridu, si nd’aian leadu un ‘orfaneddu. Non aian mai ismentigadu su mamentu chi bi lis aian intregadu e si che l’aian giuttu a domo cuntentos che paba.
Cando si l’abbaidain in su giogulu lis  pariat un’angheleddu, sa carighedda tunda, cun sos pilos chi parian de seda in colore de oro e i sos ojos abertos chi cherian faeddare.
Fut creschidu malaidonzu, a dogni filu de aera, fut a dolore ‘e ula cun sa frebba alta.
L’aian creschidu cun amore, non l’aian fattu mai mancare nudda, anzis, s’appusenteddu sou fut pienu de appentos.
Pedru fut unu pitzinnu ‘onu, sentimentosu, affettuosu, prontu a su risu e a su piantu, cun sas manos sempre fattende.
Non l’aian mandadu a s’asilo ca fut diligu meda. In s’iscola elementare fut su pius generosu de sos cumpagnos, prestaiat tottu, aggiuaiat a tottu e tottu l’inghiriaian ca aiat fantasia e istaiat sempr’inventende.
A sa Prima Comunione aian fattu una bella festa cun tottu sos parentes.
In s’iscola media però Pedru aiat comintzadu a cambiare, trascuraiat  sos compitos, istudiaiat pagu, fut diventadu amigu de sos pius disculos e perdularios: pro giogu faghiant calchi birbanteria, ma sos ateros, chi fun pius malintrignados, ponian sempr’a issu  a cara ‘e nanti.
Naraiat puru calchi faula, mancari non b’esserat istadu bonu ca fut immalisciadu, e li benian sempre iscobiadas.
Fantzisca e i su maridu fun pesamentosos e aian chircadu sa mastra pro si consizare cun issa chi fut una femina sabia. “Non bos devides preoccupare pius de tantu: est creschende, est intradu in d’un’edade diffitzile e bi cheret pascienscia meda. Pius a prestu atzertadebos de ite faghet e cun chie andat cando ch’est fora, ma li devides lassare puru unu pagu de libertade”. Tottu cosas giustas ma su cumportamentu de Pedru lis daiat sempre pius de ite pensare.
Fut in terza media, cando una die non fut intradu a iscola, ma aiat passadu tottu su manzanu cun d’un’ateru perdulariu che issu.
Aiat istentadu a torrare a bustare: sa mama l’aiat leadu fiagu de fumu, che li fut pigadu su sambene a conca e fintzas un’istutturrada l’aiat iscuttu.
Su babbu si l’aiat leadu a un’ala e l’aiat fattu una bella preiga. Pedru pianghende, in fund’in fundu fut sempre de bonos sentidos e los cheriat bene, aiat prommissu de cambiare.
L’aian bocciadu e i su babbu e i sa mama aian isperadu chi cambiende cumpagnos de iscola, aeret cambiadu issu puru.
S’idet però chi fut naschidu in astru malu ca, in su mamentu chi aiat pius bisonzu de su cuviu de su babbu, custu, unu manzanu non si nde fut pesadu.”Infarto” aiat nadu su duttore.
Sa morte de su babbu fut istadu che unu raju traitore.
Sa mama, chi si fut acciappada a sa sola a affrontare unu probrema troppu mannu pro sas fortzas suas, nudda aiat potidu faghere pro nde l’illargare dai su caminu malu ch’aiat imbroccadu.
Intantu Pedru si fut ritiradu da iscola, de tribagliare non nde cheriat mancu s’intesa, solu inari cheriat dogni die. Unu tiu chi aiat una buttega, pro lu ritirare dai peri su logu aiat proadu a lu ponnere a tribagliare cun issu, ma daghi si fut abizadu chi non si podiat fidare e non b’aiat de li ponnere afficcu, che l’aiat dispacciadu.
Sa mama non ischiat pius cale remediu chircare. Lu leaiat a sas bonas e no, si lu leaiat a sas malas, faghiat peus; aiat tzoccadu a dogni gianna pedende ajudu pro cussu fizu duas boltas malauradu, ma sa malasorte non aiat tzessadu mai de lu pessighire.
Cantas oras aiat passadu ischidada  ispettende ch’esserat recuidu, issu però aiat comintzadu a che loddurare in s ‘abissu e nisciunu l’at potidu frimmare.
Istaiat cun cumpagnias malas: una die si fut acciappadu in piatza e, unu de sos amigos comente aiat bidu accurtziendesi sos carabineris, lestru che balla, che l’aiat postu una bustina cun sa droga in sa busciacca de sa gianchetta ed est gai  chi  Pedru at comintzadu a aere it’intendere cun sa giustiscia. E i sa mama chentza consolu si birgonzaiat  fintzas a bessire, non podiat padire cuss’affrontu.
Su tempus sempre pius accanidu, che fut barighende e Pedru  a degheott’annos, si fut postu a innamorare cun d’una pisedda mala che fogu chi aiat sighidu a che l’abbattigare in sa fogna de sa droga e unu bellu manzanu aiat nadu a sa mama chi si ch’andaiat cun issa a continente. Non b’at appidu né Deus e né Santos a li fagher cambiare idea.
Pianghende, disiperada Fantzisca l’aiat prommissu de tottu, ma Pedru s’aiat pienadu unu buscione e si che fut andadu, né adiu, né adiosu.
Mai una littera, né una telefonada a sa mama chi, cun s’isperantzia de ischire calchi nova, preguntaiat a sos amigos imboligosos e faularzos chi unu mamentu li naraian una cosa e luego la negaian.
Si che fut tuccada cun d’un’amiga a Roma, ma sos indicos chi l’aian dadu, non fun servidos a nudda e si nde fut torrrada che iscutta a fuste, imbetzada de degh’annos, ma chenza si  ressignare.
Como su consolu sou fut una tumba a bi giughere unu fiore.


2 commenti:

  1. Il dolore più grande di un genitore è non riuscire a mettere il proprio figlio nella retta via.
    Un racconto triste ma purtroppo sempre attuale in numerose famiglie.
    Fare i genitori non è mai facile.
    Ciao, un saluto.

    RispondiElimina
    Risposte
    1. Grazie del commento, Lupo Cattivo, e auguri di una giornata bella e positiva.

      Elimina